Vrimibo in de jungle

Welkom bij aflevering twee van koken met Lonnie, Urs en Jort. We zijn gistermiddag na een zeer spannende rit door de bergen aangekomen in Chachapoyas. Een pre-Inca stad van het chachapoya volk, the people of the clouds. Met het tweemaal trotseren van 3500+ hoogtemeters beginnen we een idee te krijgen hoe men op deze naam gekomen is. Chachapoyas is een gezellig stadje op 2800m, wat betekent dat de trap oplopen met volle bepakking nog tot de nodige hijgpartijen lijdt. Uiteraard voorzien van een Plaza de Armas, waar behoorlijk wat leuke café's en restaurants te vinden zijn voor haar grootte. Het is dan ook de provinciehoofdstad van de Amazonas, de eerstvolgende grote plaats ligt 2 uur vliegen diep de jungle in.
Na de lange busrit zijn we moe en hongerig, samen met een Zwitserse die we in de bus ontmoet hebben besluiten we naar een vegetarisch restaurant te gaan. Het blijkt een topplekje waar we hongerig twee gangen bestellen. Nadat we de borden chaufa met rijst, tortilla met rijst en groentesoep, je raadt het al, mét rijst uitgeserveerd kregen hadden genoeg te eten voor 10. Waarop de Peruaan nonchalant opmerkt dat dit de standaard Peruaanse porties zijn, we begrijpen nog beter waarom de Peruaan zich meestal doet voorkomen als kort en rond!

Met een volle buik en doggy bags keren we huiswaarts voor een welverdiende lange nacht.
Wekker om 7 uur! We gaan een dag hiken naar las cataratas de Gocta; een waterval van meer dan 700 meter hoog die pas recent op de kaart staat. Tot een Duitser zich aan een expeditie waagde kwam niemand dichtbij, het verhaal ging dat je dan boze geesten wakker zou te maken. Kom maar door met die mountain gods and evil spirits, we zijn benieuwd!
Na gisteren het menu te hebben geïnspecteerd bij het vegetarisch restaurant gaan we daar ontbijten, de berggoden ga je tenslotte het beste te lijf met een volle maag. Een kom yoghurt met vers fruit en een bak koffie klonk wel erg goed na al dat laffe zoete brood. Maar helaas, toch weer vergeten dat Peruanen over werkelijk ALLES suiker doen. Ze gaan met suiker om zoals Urs met zout. Het fruit was heerlijk vers; banaan, papaya, druiven, mandarijn en ananas maar dan wel met chocoladestroop, zoete yoghurt en versuikerde cruesli. Je begrijpt waarom de gemiddelde Peruaan een gezellige dikkerd is.
Anyway.. Op naar de waterval! Het minibusje vulde zich langzaam met een bont gezelschap bestaande uit twee Britten, twee Belgen, een Amerikaan en een zooitje Peruanen. Het is fijn om weer eens Nederlands en Engels te spreken in plaats van hard nadenken over ons Castelaño (Español is te veel gelinkt aan de voormalige kolonisator). We zitten in de bus met Lise en Jeroen, een architect en landschapsarchitect uit Brussel. Hartstikke gezellig!
Eenmaal aangekomen meteen van start. Oh wat zijn we blij met onze nieuwe hike schoenen, de 5km heen zijn behoorlijk heuvelachtig en offroad. Door prachtig landschap met hier en daar al zicht op de waterval dalen we steeds verder af het dikke regenwoud in. Hoe verder we komen des te meer doet het zijn naam eer aan. Regen-woud. Ondertussen begint het steeds harder te miezeren, of is dat de 700m hoge waterval?! Bij de waterval aangekomen kunnen we het toch niet weerstaan nemen een duik! Echt heerlijk verfrissend en als je een chick in bikini meeneemt blijkt het ook wel mee te vallen hoeveel stenen de boze geesten naar je gooien. Met een gloeiend lichaam dat heerlijk schoon is van het junglezweet beginnen we aan de tocht terug. Er wachten een paar pollos op ons!
Het punt met tochten naar een waterval is dat je altijd vol goede moed begint. Het lijkt mee te vallen, je hebt ontzettend leuke reisgenoten met wie je goed kunt ouwehoeren en aan het eind wacht een verfrissende duik. Alleen is dat dus niet het eind. Dat is pas het begin van de terugtocht én het moment waarop je beseft dat je al kletsend alleen maar aan het dalen bent geweest en nu dus dat hele klote eind weer omhoog moet. Gelukkig had het niet in beter gezelschap of met mooier uitzicht gekund dus was het alsnog geniaal. De miezer was ondertussen veranderd in regen waar geen poncho meer tegenop kon en dat was ook best. Dwars door het letterlijke regenwoud omhoog, dat moet je een keer ervaren toch! Drie uur klimmen en vele hijgpartijen (we zijn ondertussen aan de hoogte gewend, maar klimmen in een kletsnatte jungle blijft pittig) later komen we verregend bij de lunch aan. Snel droge kleren aan en een warm bord soep en gebakken kip met rijst verorberen. Uiteraard gaat overal vers limoensap over en een pittige kruidensalsa, wat zo’n beetje alle gerechten van lekker naar héérlijk brengt. De busrit terug naar Chachapoyas is behoorlijk stil, we bedanken de gids en wisselen contactgegevens uit met onze nieuwe vrienden alvorens we onder de warme douche springen.

Tijdens onze jungle tocht hebben we samen met Lise en Jeroen paddestoelen geplukt die volgens de gids fantastisch lekker zouden zijn. We warmen de restjes van gisteren op en bakken de meegebrachte paddestoelen. Zowel de gids als de hosteleigenaar zeggen dat ze veilig te eten zijn. We testen het eerst op een net aangekomen Brit en aangezien hij niet meteen schuimbekkend de keuken uit loopt proberen wij het ook maar. Best lekker! Onze eerste regenwoud wildpluk!
Die avond gaan we met wat vrienden uit het hostel op zoek naar een andere lokale specialiteit; aguardiente de Amazonas, drank met allerlei smaakjes van fruit tot koffie. Urs leidt een groep gringo's als een ware tourguide naar een club waar dit spul te krijgen is. We bestellen de ‘arco iris’ ofwel de regenboog. Een heel dienblad kleurrijke shotjes komen op tafel, zo kan iedereen alles proeven. Heerlijk om te zien hoe smaken verschillen en iedereen een voorkeur heeft voor een ander smaakje. Zelf vind ik de vijg en de god-mag-weten-wat het lekkerst. Na 15 shotjes met 5 man is het mooi geweest, morgen weer hiken!
Hikeschoenen vol toiletpapier die avond want die hebben we namelijk weer nodig! We gaan naar Kuelap, het macchu pichu van het noorden. Het is een pas teruggevonden stad van de Chachapoya bovenop een hoge berg, vandaar dat de chachapoya ook wel ‘the people of the clouds' worden genoemd. Door Urs omgedoopt tot WolkVolk. Sinds maart dit jaar kun je Kuelap met een telèpherique bezoeken. Alexandra, onze Zwitserse reisgenote heeft dit vandaag in de regen gedaan en is er lyrisch over.
De Kuelap dag begint met Alexandra en ontbijt bij het café waar de Amerikaan van gisteren vrijwilligerswerk doet. Het is fenomenaal, en de café machiato komt van een echte espresso machine *insert big smile here*
De telèpherique is net geïnstalleerd door een Frans bedrijf. Al moeten de Peruanen nog wennen aan het concept waarbij de helft van de gondels leeg blijft en wij na aankomst 40 min moeten wachten. Zo moeten wij wennen aan de enorme vallei die overgestoken wordt, met een afgrond van honderden meters onder je. Om maar niet naar beneden te hoeven kijken zoeken we wat afleiding in het praten met onze lotgenoten in de cabine. Dat blijken onder andere Cisca, een Zuid-Afrikaanse-die-letterlijk-over-heel-de-wereld-gewoond-heeft-Australische, en Rachel, een lieve Australische, te zijn. We zijn al snel maatjes, ook omdat de gids alles zeer directief in het veelvoud uitlegt wat tot hilarische situaties leidt. Maak hier nu een foto maar niet te dicht bij de afgrond want dan val je dood en ook niet van dat gebouw want dat is nep. Duidelijk.
Kuelap is prachtig! Het was een stad voor de Nobelen en Priesters, een soort toevluchtsoord waar offers werden gedaan om de goden wel te stemmen. Mocht dat allemaal niet helpen om de akkers te laten beregenen dan zat men hoog genoeg om de wolken te bekogelen met stenen. Zodoende kwam het regenseizoen altijd…
Vandaag de dag is het vooral een wonderbaarlijke plek waar het uitzicht fenomenaal is. Hoger dan alle omliggende bergen en voorzien van zoveel cavia’s als je maar kon eten, moet het zwaar toeven zijn geweest… Dit totdat de Inca’s kwamen en uiteraard later de Spanjaarden.
’s Avonds terug in Chachapoyas, tas inpakken en een pisco sour drinken met de twee Australiërs. We hebben dollars nodig voor als we morgen in de jungle de grens over gaan maar krijgen die met geen mogelijjheid gepind. Gelukkig weet Cisca wel raad, ze heeft namelijk alle valuta al thuis in veelvoud opgenomen. Haar backpack wordt omgetoverd tot een heus wisselkantoor, hoeveel hebben jullie nodig? Helemaal top!

Half 6 de wekker, we gaan vandaag proberen de grens met Ecuador over te steken. We moeten veelvuldig van transport wisselen en hopen op een goed plaatsje in een collectivo. Eerst per bus naar Bagua grande, dan in een combi naar Jaén, daar per motortaxi naar de volgende combi richting San Ignacio waarna je per taxi collectivo naar de grens rijdt. Maar dat alles is nog niet eens de echte uitdaging. De bottleneck zit hem in het transport vanaf de grens. Daar brengen de rancheras, houten vrachtwagens met dito bankjes, je op drie vaste tijdstippen van de dag naar het eerstvolgende plaatsje van betekenis om te overnachten. Als je de laatste mist ben je de sjaak.
Alles loopt zeer voorspoedig en we ontmoeten onderweg vele behulpzame Peruanen. Nergens hoeven we lang te wachten op een overstap, maar bij de laatste overstap lijkt het toch te stokken. De gedeelde taxi naar de grens wil pas vertrekken als er 4 mensen zijn. Het is al dik in de middag en nog 1.5 uur rijden, de laatste ranchera gaat om half 6….
Net op het moment dat we de stotterende taxichauffeur onze laatste pesos willen overhandigen om maar te gaan rijden, stappen er twee Peruanen in met bagage. We gaan het halen!!!
De man voorin begint ons al snel uit nieuwsgierigheid te ondervragen. Hij blijkt de lokale civiel ingenieur te zijn die voor de provincie bouwplannen keurt en daarmee nogal wat aanzien geniet. Nadat wij hem met handen en voeten hebben uitgelegd dat hij een taxi deelt met een geneeskunde student en een ingenieur uit Nederland kan zijn dag niet meer stuk. Bij de simpele vraag of je aan de overkant ook zo goed eten kunt, worden we meteen uitgenodigd om met hem te lunchen. Hij woont namelijk vlak voor de grens en dat kan nog prima!
Het lijkt ons wat krap, maar na grondig navragen en overleggen met de taxichauffeur wordt besloten te stoppen bij een restaurant. De vierde persoon in de taxi wordt zonder blikken of blozen in een motortaxi gezet en de taxichauffeur wordt gevraagd te blijven wachten voor het restaurant. Jackson Farro Vasquez is een prachtkerel van midden 40 uit Namballe waar hij met zijn vrouw en twee kinderen in een half afgebouwd huis woont. Als we maar onthouden dat we daar over twee jaar welkom zijn met onze kinderen(?!), want dan is zijn huis afgebouwd.
We krijgen kado's, veel bier en een verrukkelijke visschotel voorgeschoteld, het kan niet op! Veel foto’s met alle combinaties van ingenieurs, bijna-dokter, bier en duimen moeten dit heuglijke moment vastleggen. E-mailadressen worden uitgewisseld voor het vervolg in Amsterdam of Peru. De taxichauffeur staat ondertussen ongeduldig te gebaren voor het restaurant, we moeten gaan.
Enigszins tipsy en verbluft van deze ontmoeting worden we op tijd afgezet bij de grens. De grens is een brug over een riviertje met aan beide kanten 5 huizen en veel jungle. De douane kantoren hier zijn een grap, ze moeten eerst weten of je het land nu in of uit wil, dan een stempel hier, paspoortnummer in excel daar en je bent de grens over. We hebben nog 45 min voordat de ranchera vertrekt en nog 20 soles tegen de tijd dat we met alle stempels op de juiste plekken in Ecuador staan. ‘Lieve douane meneer van Ecuador, mogen we nog terug naar Peru om deze op te maken?’ Waarop verbluft werd geantwoord dat we konden doen wat we willen..
In het kleine grenswinkeltje is het duidelijk vrijdagmiddag; iedereen verkeerd in verschillende staten van dronkenschap. Bij binnenkomst kijkt een van de mannen ons verbaasd aan, hij had ons toch net naar Ecuador laten gaan? Jawel.. De douanier die ons net nog streng aankeek zit hier nu lekker aan de vrijmibo! Hij staat er op dat wij er eentje mee drinken. We proosten op Peru, la naranja mechanica en het weekend en lopen daarna de grens weer over. We halen onze rit door de jungle ruim en komen na 2.5 uur hobbelen door de prachtige jungle bij hotel San Luis aan. We zijn de enige vannacht en kunnen voor 16 USD in een tweepersoonskamer met gedeelde badkamer of voor 24USD met prive badkamer. Maar we zijn toch de enige? Ja, dat klopt. Maar wilt u een kamer met gedeelde of met privé badkamer? Hahaha, doe maar gedeeld. Komt wel goed ;)

Lekker slapen na een heftige dag. Wat een reis, wat een uitzichten en wat een avontuur… Ecuador maak je borst maar nat!