Van Quito naar Bogotá, ik ruik koffieeee

Daar issie dan, een nieuwe aflevering over onze culturele en culinaire reis. Het heeft even geduurd, maar het was ook voor ons even bijkomen van het Galapagos avontuur!
Vliegen op Quito is een ervaring op zich, we landen op een van de hoogste vliegvelden ter wereld en we kunnen tijdens het landen bijna de bergtoppen aanraken. Direct na aankomst in Quito oefenen we ons Spaans door 3 bussen te pakken naar het oude centrum van deze miljoenen stad. Bij een overstap pakken we de verkeerde bus (je moet die hele grote met wit en rood hebben) maar rijden gelukkig een rondje van 10 min. tussen twee busterminals. Na nu de juiste hele-grote-met-wit-rood gepakt te hebben worden we door iedereen gewaarschuwd voor de onveiligheid op straat. Ook al is het pas 7 uur ’s avonds de stad lijkt behoorlijk uitgestorven, alle luiken zitten dicht en er is geen restaurant te zien. Het is maar 4 blokken vanaf de bushalte en toch durven we het niet aan. Met wat hulp van een Quitenaar een betrouwbare taxi geregeld en binnen 5 minuten staan we veilig en wel binnen bij het hostel. Welkom in Quito!
De volgende ochtend ontbijten we in een heerlijk zonnetje op ons dakterras. Met wat aanmoediging lopen we de stad in en wat een verschil! Het is volle bak druk op straat, winkels zijn open en de mensen vrolijk. Uiteraard gaan we even langs de Mercado, we weten immers waar dit toe kon leiden in de vorige hoofdstad die we bezochten. Geen hemelse vissoep, maar een gebraden varkentje is dit keer wat ons doet verrassen.
De oude stad verder is mooi, maar niet heel bijzonder. We lopen er in een dag doorheen en schrijven onderweg nog wat kaartjes. We plannen ons vervolg van de reis, we zijn wel een beetje klaar met Ecuador en willen graag naar Colombia. Maar alvorens we vertrekken heeft Jort nog een verrassing in petto. Omdat we nu zo goed als zeker ons nieuwe huisje in Amsterdam hebben gekregen neem ik Urs mee naar een parkheuvel met uitzicht over de stad, alwaar we onder het genot van een glas Chilense rode wijn en een kaasplankje de stad van zonsondergang tot volle glittering in de duisternis bekijken. Deze vakantie is al geniaal, maar zo’n huisje erbij dat moet extra gevierd worden!
De volgende dag nemen we snel afscheid van Quito, we willen vaart maken richting Colombia. We verblijven onderweg nog 2 nachten in Ibarra waar we even tot rust komen en nog wat souvenirs kopen. De stad zelf is mooier, schoner en aangenamer dan Quito maar verder ook niet veel noemenswaardiger. Een nabije stad herbergt de grootste handwerk markt van Ecuador, een dagtrip en het vele onderhandelingswerk later levert dat een nog vollere tas op.
De grensovergang met Colombia is zogenaamd een van de meest bevreesde, niet bij nacht oversteken vanwege mogelijke overvallen. Een lange rit staat ons dan ook voor de boeg om in één dag van Ecuador naar Popayan te komen, een door UNESCO aangemerkte stad door haar koloniale centrum. We vertrekken om 7uur en zijn rond de lunch bij de grens, welke we weer te voet over moeten. Ditmaal wel een behoorlijke grens met aan beide kanten snelweg. Bij het uitklaren worden we nog fijntjes herinnerd aan de vorige grensovergang. “Ah! Jullie zijn in de jungle het land binnengekomen. Tja, daar hebben ze geen internet dus ik wil van jullie 3 kopieën van het paspoort.” Daar hoorden we de bureaucratische molen al draaien. Gelukkig was dit niet meer dan werkverschaffing van een oud vrouwtje met een kopieerapparaat om de hoek. 3 kopieën en 6 dollar armer mochten we toch het land uit. Brug over, Colombia in, wachtrij, stempel en Bienvenidos a Colombia!
Collectivo naar het busstation en nog even snel een taxi op een neer naar een prachtige kerk in Las Lajas, welke is gebouwd over een klif, impossant! Om vervolgens een lange zit naar Popayan te pakken. Deze werd helaas langer dan gepland omdat de motor van de bus de bergen niet echt aankon. Met 14 km/h tuffen we richting Popayan, waar we 10 uur later vermoeid en plakkerig aankomen.
Ons hostel zit aan het centrale plein naast de Kathedraal, wat betekent dat je het koor om 8 uur ’s ochtends vanuit je bed kunt horen. We zijn er ondertussen achter dat Colombianen van frituurvet houden, ze stoppen er werkelijk waar alles in. Het meeste laten we dan ook links liggen. De empanadas zijn echter verrukkelijk, een krokant zeehondje gevulde met een mix van kip, erwten en gekruide aardappelen. Ook hebben ze hier een keten van fruitwinkels waar je heerlijk verse jugos in van alle soorten fruit kan krijgen. En door het tijdsverschil pakken we net de ontknoping van de tour de France mee, Quintana wordt 2e in een bergetappe en de jugo bar staat vol te juichen.
Het is werkelijk een prachtige stad, maar we houden meer van natuur en er is al 24hr geen stromendwater in de stad. We besluiten na 2 nachten ook meteen weer door te gaan. We moeten immers ook op tijd in Bogotá zijn om Wiets en Francisca aan te laten sluiten voor de laatste 3 weken van onze reis. Ik schrijf deze blog dan ook in de bus naar Bogotá. Wiets en Cis zijn er al en we kijken erg uit naar ons treffen! 3 weken nog maar te gaan en wat hebben we allemaal al gedaan. Maar eerst nog een heeeel leuk stukje Zuid-Colombia.
Vanuit Popayan pakken we de bus dwars door de Andes naar het plaatsje San Agustin. Hier zijn de restanten van een van de oudste culturen in Colombia gevonden. Tot wel 7m hoge standbeelden begraven in de bergen. Gekleurd of gewoon steen grijs, bewakers van tombes of een ander ritueel uitbeeldend? Het is van ver voor onze jaartelling en men weet het gewoon niet. Om deze wonderen zelf te aanschouwen hebben we nog een erg hobbelige weg te gaan, waarvan de helft nog geen weg te noemen is. Het uitzicht over de hoogvlakte is echter fantastisch. De natuur verandert constant, van dicht woud tot kale hoogvlakte met cactussen. Weer afdalend komen we in het gehucht San Agustin en voor een paar centen extra brengt de dochter van het vvv ons terug de bergen in naar hostal Casa de Nelly.
Casa de Nelly verdient de nodige toelichting. Het is een prachtig houten huis halverwege de berg met uitzicht over het dorp en de vallei. Als je binnentreed bevind je je meteen in een prachtige woonkeuken met openhaard. De kok staat elke dag al ‘s middags een heerlijk avondmaal te koken. Vanaf het terras kun je door de bloementuin naar je cabana lopen. Naast een paar verdwaalde backpackers scharrelen er ook nog twee honden en een aantal katten door de tuin. We zijn thuis!
Na een heerlijke douche, dat was al weer 3 dagen geleden, vieren we dit paradijsje met een ijskoud biertje. De geur van boeuf kunnen we niet weerstaan en we sluiten dan ook meteen aan voor het avondeten van Chef Gustavo. Een Colombiaanse medicijnen student, een Belgische VVV dame, een Britse wapenexpert, een Colombiaanse evolutiebioloog en een Argentijnse neuroproffessor delen met ons de keukentafel. Al snel wordt het plan gevat de zaterdagavond te vieren in het uitgaanscircuit van San Agustin, er mag immers gedanst worden. Bij het weglopen sluit de kok zich nog bij ons aan, een local kan nog van pas komen. We beginnen in een karaoke bar met het shotten van 2 flesjes rum en alhoewel het een zeer aparte aangelegenheid is smaakt de avond naar meer. We willen salsa dansen, de kok weet wel een plekje. De deur blijft dicht want de club/kroeg is te vol, na wat onderhandelingen van de kok mogen we dan toch de half lege tent binnen. Jort krijgt privé les salsa van de schone Argentijnse en Urs mag los met de Colombiaan. De heupen zijn soepel van de rum en na heel wat pasjes en gezellige gesprekken pakken we de taxi naar huis, wat een top avond!
De volgende dag doen we helemaal niets, ontbijten met top koffie, boekje lezen, kolibries in de tuin spotten, middagdutje in de hangmat en een kaartje leggen aan het zwembad. Helemaal zen.
Wel boeken we een paardentocht door de bergen voor de volgende morgen. De verhalen zijn goed en het belooft een tocht met veel cultuursnuiven te worden. Jort voor het eerst op een echt paard, Urs vindt het nu al lachen.
De volgende morgen worden we bij ons hostal opgehaald door de gids en zijn paarden. De dieren zien er goed verzorgd uit en al snel rijden we door het weidse landschap. Wat is dat machtig mooi bovenop zo’n paard en al snel leer ik het verschil tussen de verschillende versnellingen. Wel moet ik bekennen dat Galopperen verreweg het beste voor het nageslacht is. Volgens Urs moet je ook gewoon stil zitten en mee bewegen op een paard. Hoe je dat doet is me nog niet helemaal bekend, maarja dit is ook pas les 1.
De gids stuurt ons langs verschillende opgravingen van de eeuwen oude San Agustin cultuur. Het ene beeld is imposanter dan de andere, soms alleen soms bij elkaar als een tombe. Ook laat hij via een demonstratie zien dat de hars van drie bomen gebruikt werden om de stenen te kleuren. We galopperen en/of draven door modder en rivieren, heuvel op en na 4 uur terug het dorpje in. Na een prima lunch gaan we te voet door een openlucht museum waar nog veel meer van deze stenen gevonden zijn. Het wat, hoe en waarom van dit volk is nog steeds niet bekend, wel dat de cultuur vele malen ouder is dan het Romeinse rijk.
Die avond is het na een warme douche vroeg naar bed. Er stonden Colombiaanse spareribs op het menu, dus we hoefden niet zelf te koken. Moe maar voldaan liggen we naar de geluiden van de jungle te luisteren in onze cabana.
De volgende dag regent het de hele dag, maar we besluiten de openhaard aan te doen en de volgende dag pas verder te gaan. Er zijn mensen die vandaag de paardentoer doen, wat hebben wij weer geluk. Ze komen volledig verzopen terug. We ontmoeten nog een stel Brabantse Nederlanders en een Amsterdamse waar we gezellig mee de hele dag zitten te kaarten. Het personeel maakt warme chocolademelk en weet zo nu en dan nog droog hout aan te leveren. Urs eindigt zelfs met een kat op schoot voor de open haard en maakt ondertussen Jort volledig in met kaarten, tijd om naar bed te gaan. Morgen gaan we naar de Tatacoa woestijn!
De woestijn is 6 uur rijden maar weer compleet anders. Gisteren zaten we nog met een dikke trui bij de openhaard, hier is het dik 40 graden. Het laatste stukje mogen we gelukkig achterin de pick-up truck en hebben we genoeg rijwind koeling. De woestijn is werkelijk prachtig. De aarde is rood en de glooiing is het beste te vergelijken met een maquette versie van het Andès gebergte. De keren dat het regent wordt de aarde weggespoeld waardoor diepe geulen en ribbels ontstaan. Een deel is goed toegankelijk vanaf de weg en je kan door een soort labyrint lopen. Het is al laat dus we besluiten bijtijds weer terug naar de weg te gaan, alleen kunnen we even de uitgang niet meer vinden…
We slapen vannacht in een hangmat onder sterren, althans als de wolken verdwijnen. Even lijkt het te lukken, maar eenmaal bij de sterrenwacht aangekomen is het slecht nieuws. Wel krijgen we een foto van gisteren te zien, hier in de woestijn zonder lichtvervuiling en zo dicht bij de evenaar is het een pracht sterrenhemel.
Midden in de nacht maakt Urs me wakker. Ik ben even bang dat ze door een schorpioen gestoken is, maar de hemel is geklaard en om 4 uur staren wij alsnog naar een kraakheldere melkweg. Wat een sterren en om de haverklap zien we een vallende ster. Je beseft je hoe nietig je eigenlijk bent.
De volgende morgen voor de hitte op, een kleine wandeling later vertrekken we weer. Het is hier adembenemend prachtig, maar te warm om langer te blijven. En er wachten twee toppers van dames op ons in Bogotá!